قلب انسان مغز دارد
تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل
.
قلب انسان مغز دارد
تاریخ حدیث : حدود سال ۷۶۰ میلادی !
در برخی احادیث بر این مطلب اشاره شده است. چنانچه در گوشه‌هایی از حدیث معروفی که مفضل بن عمر از امام صادق ـ علیه‌السلام ـ روایت می‌کند و به نام «توحید مفضل» شناخته می‌شود، قلب به‌عنوان عضوی بیان شده است که به‌وسیله عقلی که در آن است، تفکر می‌کند؛ مدبر جسم انسان و مسلط بر اعضای حسی اوست.{۱}
تاریخ خبر ۲۰۱۷/۰۱/۰۱ میلادی !
یک پژوهش جدید نشان می‌دهد که بر خلاف باورهای رایج، مغز مرکز هوشیاری کل بدن نبوده و قلب نیز نقش مهمی در روند هوشیاری ایفا می‌کند.
به گزارش ایسنا به نقل از یونیورسیتی هرالد، نوروکاردیالوژی Neurocardiology یک رشته نوظهور در طب در بیش از یک دهه گذشته بوده که تمرکز اصلی آن بر روی چگونگی ارتباط مغز و قلب از طریق سیستم عصبی است.
تحقیقات اخیر در این زمینه نشان می‌دهد که قلب، دارای یک “مغز منحصر به خود” است به این معنی که قلب نیز دارای یک مرکز بوده که اطلاعات را حمل و دریافت می‌کند.
“مغز قلب”، قلب را قادر می سازد تا عملکردهایی نظیر یادگیری، یادآوری و تصمیم گیری را جدا از قشر مخ انجام دهد.
تحقیقات بیشتر نشان می‌دهد که قلب همچنین می‌تواند با ارسال مداوم سیگنال‌های مربوط به ادراک، شناخت و احساسات، مغز را تحت تاثیر قرار دهد.
دانشمندان در موسسه HeartMath بر این باورند که قلب احساسات مثبت مانند شادی، عشق و یا تقدیر را احساس کرده و یک پیام خاص را ایجاد می‌کند. به گفته آنها، قلب بزرگترین میدان الکترومغناطیسی را در بدن تولید کرده که آنها قادر به دریافت اطلاعات گسترده از آن هستند.
به گفته دکتر رولن مک کارتی، مدیر موسسه HeartMath ، این میدان الکترومغناطیسی دارای اطلاعات عاطفی بوده که توسط قلب فرستاده می‌شود .اگر ما تغییری در احساسات خود ایجاد کنیم، در واقع کد داخل میدان الکترومغناطیسی را تغییر داده‌ایم؛ در نتیجه بر افراد اطراف خود تاثیر خواهیم گذاشت.
این تئوری توضیح می‌دهد که چرا برخی از مردم با وجود مشکلات بسیار، هنوز هم دارای آرامش درونی و احساس شادی هستند.
گذشته از آن، این دانشمندان همچنین دریافتند که هم قلب و هم مغز دارای شهود هستند به این معنی که اتفاقات را قبل از وقوع دریافت کرده و به آن پاسخ می‌دهند.
آنچه باعث شگفتی می‌شود این است که قلب این اطلاعات را برای اولین بار و حتی زودتر از مغز دریافت می‌کند.
{۱} مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج ۳، ص ۱۶۳ و ۱۶۹، دار احیاء التراث، بیروت، ۱۴۰۳ ق.
